‘Lampje’: een kinderboek gelezen door volwassen ogen.

• Geplaatst op 22 Augustus 2021
• Geplaatst in Annet Schaap, kinderboek voor volwassenen, kinderboeken, Lampje, Querido, Samsara Books & Art
• 0

Een aantal maanden geleden kreeg ik een boek te leen. “Jayne, ik denk dat dit wel iets voor jou is. Het is een kinderboek, maar dat maakt niet uit.” De laatste keer dat ik een kinderboek las, was best een tijd geleden. Sindsdien, een regelmatige bezigheid.

‘Lampje’ van Annet Schaap is een boek over het mateloos moedige meisje Emilia, ook wel Lampje genoemd. Verpakt in een avonturenverhaal vol monsters, piraten, zeewezens en nare ongevallen, schuilt de harde waarheid van een kind dat opgroeit met een alcoholistische vader, weinig liefde ontvangt; zorgt draagt waar dit niet zou moeten en slachtoffer is van een lange reeks aan narigheden. En ondanks dit alles volhoudt, haar angsten overwint en heldenmoed vertoont.

Lampjes vader is vuurtorenwachter, maar na de dood van haar moeder verdrinkt hij in zijn emoties en de inhoud van de fles. Noodgedwongen wordt Lampje uit huis geplaats, waarna zij terecht komt in het Zwarte Huis van de Admiraal. Hier zou een monster zou wonen. In de filmische setting waarin het verhaal zich afspeelt, geeft Annet Schaap stukje bij beetje informatie prijs over de ware identiteit van het monster en de mysteries rond het huis.

Lampje en het monster (Edward, de zoon van de Admiraal en een zeemeermin), vinden elkaar in onkunde en loyaliteit tegenover hun vaders. Lampje wil leren lezen, iets wat haar vader haar nooit ziet doen. Edward moet leren lopen van de Admiraal, maar zijn vissenstaart verlangt naar de zee. Ondanks de afkeur die zij ervaren, lijkt hun loyaliteit onbegrensd.

Als volwassene verbaasde ik mij over de zware thema’s als alcoholisme en huiselijk geweld in dit boek. Ik vermoed hetgeen dat je leest met volwassen ogen. Als kind zou ik zijn verdwaald in de onwijs spannende avonturen die Lampje beleeft in het boek. Ze reist met piraten, ontmoet zeemonsters, vertrekt met een gezelschap van ‘freaks’ en ontdekt dat de echt monsters niet zijn wie zij denkt.

 “Lampje houdt haar hand tegen haar wang. Die gaat straks heel erg zeer doen, dat kan ze al voelen. Maar nu gloeit alles in haar nog van schrik. Ze heeft helemaal het verkeerde gedaan en het verkeerde gezegd. Haar ogen zoeken die van haar vader. Ze wil ‘Ik wou juist helpen’ zeggen en ze wil dat haar vader haar aankijkt en haar weer ziet, zoals dat altijd gebeurt, een tijdje na een uitbarsting. Het kan een halfuur duren, of soms een paar dagen. Maar dan heeft hij altijd spijt. Hij zegt het niet hardop, dat gaat nou eenmaal niet. Maar wel met zijn ogen.

Het afgelopen jaar is er nauwelijks een boek geweest dat ik meer heb aangeraden dan ‘Lampje’. Nee, niet aan ouders vóór de kinderen, maar aan de ouders zelf. Verlies jezelf voor even door ogen van een kind om daarna met trots naar binnen te keren en je te verwonderen over de moed, veerkracht en onschuld van de kleine jij of misschien degene met wie je dit boek leest of aan voorleest.

De echte monsters zijn volwassen die zelf ooit monsters in de ogen gekeken hebben.